Perpetua (I promessi sposi)

C'l artìcol chè 'l è scrit in Carpśàn Emiliàn

La Perpètva ch'la descòr col don Abòndi in na figùra dal romàṅś gnû fóra in dal 1840.
La Perpètva ala fnèstra, ch'a n'gh'pêr gnanc véra 'd psér ciacarèr cun cal dòni.
La Perpètva e l'Agnéś drē a bablèr.

La Perpètva, in dal romàṅś estóric dal Manśòun, l'è la serva 'd cà dal curê don Abòndi. Ed caràter l'è dimòndi sćèta e gintìla vers al só padròun, mo però l'è anc dimòndi petègla e ciacaròuna cun cagli ètri dòni.
A gh'sucēd, in dal prìm capìtol dal romàṅś, ed lasèr-es scapèr al segrēt tremènd che 'l prēt al gh'ìva apèina cunfidê, a 'l riguèrd edl'intimidasiòun avùda dai dū brêv, 'd an spuśèr minga Rèins Tramaglino e la Lucìa.
Al só nòm ed Perpètva 'l è dvintê alóra p'r antonomàśia quèl ch'a s dà a 'l servi dal prēt e anc a dal dunlèti petègli gnanc bòuni 'd tgnir da cat i segrét.

«
Era Perpetua, come ognun se n'avvede, la serva di don Abbondio: serva affezionata e fedele, che sapeva ubbidire e comandare, secondo l'occasione, tollerare a tempo il brontolìo e le fantasticaggini del padrone, e fargli a tempo tollerar le proprie, che divenivan di giorno in giorno più frequenti, da che aveva passata l'età sinodale dei quaranta, rimanendo celibe, per aver rifiutato tutti i partiti che le si erano offerti, come diceva lei, o per non aver mai trovato un cane che la volesse, come dicevan le sue amiche.»
(IT)(I promessi sposi, I capìtol, 1827)
«
La Perpètva l'era, c'm'a s pōl capìr, la serva dal don Abòndi: serva afesiunèda e fidèda, ch'la saìva ubidìr e cmandèr-egh, sgònda quel ch'a gh'era biśògn, un mumèint a 'scultèr i lamèint e 'l fantaśìi dal padròun, e c'l èter mumèint a fèr-egh 'scultèr el sō, che in di ùltem tèimp i s fèven sàimper piò fìti, da quand chilē l'ìva bèle pasê i an cmandê di quarànta, 'rmagnènd puta, p'r avér dit ed no a tùt i partî ch'i la vliven, c'ma la dgiva sàimper lē, o p'r ann avér gnac catê 'n can ch'al la tulìs, c'm'i dgiven el só amìghi.»
(MUD)

Vōś lighèdi

Èter progêt

Colegamèint estèren

Noti e referèinsi