Romanzo popolare
|
C'l artìcul chè 'l è scrit in
Miranduléś |
 Romanzo popolare
| ||
 Tognazzi e la Muti in na figùra dal film | ||
| Rumànś dal pòpul 1974 | ||
|---|---|---|
| Regìa: Mario Monicelli | ||
| Scritōr: Agenore Incrocci Furio Scarpelli • Mario Monicelli | ||
| Atōr: Ugo Tognazzi • Ornella Muti • Michele Placido Pippo Starnazza • Alvaro Vitali • Carla Mancini Beppe Viola • Gianmarco Tognazzi • Ione Greghi | ||
| Müsica: Enzo Jannacci | ||
| Léngua: Itagliàṅ • Lumbàrd | ||
| Dürä dal film: 106 minüt | ||
| Nasiōṅ: Itàglia | ||
Romanzo popolare (Rumànś dal pòpul) l'è na cumèdia dramàtica dal 1974 ad Mario Monicelli, vinsidōra dal „Glōb 'd Òr“ par l'interpretasiòṅ ad Michele Placido e dal „Dàvid ad Dunatèl“ par la senegiadùra.
Enzo Jannacci 'l à culaburâ a la pelìcula tgnénd adrē a 'l parti in dialét milanéś, ardupiànd Pippo Starnazza e scrivénd al braṅ Vincenzina e la fabbrica. In dal film a s sènt anc la canta Sono una donna non sono una santa dla Rosanna Fratello.
Sunt
Giulio Basletti (Ugo Tognazzi) 'l è 'n uperàj metalmecànig milanéś ch'al và p'r i sinquànta, put e ch'al fà 'l sindacalìsta in dla fàbrica in du 'l lavóra. Dòp darsèt an al véd incóra la Vincenzina Rotunno (Ornella Muti), na ragàsa dla Basitàglia fiōla 'd un sò culéga e che lò 'l iva tgnû a batéś péna nada. In dal gir ad pôc tèmp i dū i sa spóś'n avénd anc un putèṅ ciamâ Ciccio (Gianmarco Tognazzi).
A na manifestasiòṅ in piàsa dla sinìstra urganiśàda p'r al sindacàt ad Giulio, un sò culéga e vśèṅ 'd cà, Salvatore Armetta (Pippo Starnazza), un meridiunàł ch'al dascór sèmp'r in dialét milanéś, al tira 'n pès ad fèr in cô a 'n agìnt ad pulisìa uriginàri dla Pùglia, Giovanni Pizzullo (Michele Placido), ch'l al bèca da na fóto su i giurnài. Dòp na litgàda i dū i s fàn'n amìg e sòci 'd un club ad tifóś dal Milan. Chi lōr i tàc'n anc a śugàr a carti insém a Giulio in dal sò apartamènt e 'l pulisiòt al gh'à la manéra 'd butàr subìt 'l òć adòs a sò mujēr.
Méntar Giulio 'l è via, a 'l funeràł dna sîna dla Vincenzina mòrta durànt un taramòt in Irpìgna, Giovanni al s fà avànti cun la la śōvna e chi lē, dòp avēr fat reśisténsa a 'l inìsi, a la fiṅ la céd. Turnâ a cà Giulio al i bèca dascórar dla relasiòṅ e 'l capìs incòsa. Sò mujēr la dmanda pardòṅ e la gh diś ch'la vrév armàgnar sèg.
Giulio al la pardòna, faghénd inténdar 'd èsar 'n óm a i pas c'n i tèmp mudèran di an Stanta, ma pò al càmbia idéa quànd al pénsa ch'la gint in gir la sava di còran ch'la gh'à mis. Casàda 'd cà, la Vincenzina la và subìt a pascàr Giovanni ma pò, quànd la 'l sènt litgàr-as cun sò marè dgénd che lē la sarév un quèl suo, la i mòla tut dū.