Oh mia bela Madunina
|
C'l artìcul chè 'l è scrit in
Miranduléś |
Oh mia bela Madunina (O mè bèla Madunìna) l'è na canta scrita par Giovanni D'Anzi in dal 1935, mùśica e paròli. La dascór dla statṿa dla Madóna ch'la s cata insìma a 'l Dóm ad Milàṅ.
Stòria dla canta
In dal 1934 al milanéś Giovanni D'Anzi al lavuràva cantànd e sunànd al piàṅ a 'l Pavillon dorè ad Milàṅ. P'r al fat che in dimóndi i gh dmandìsan ad sunàr dal canti dla tradisiòṅ napulitàna e dal sud dl'Itàglia, i meridiunài in Lumbardìa i éran carsû in cal méntar par via dl'imigrasiòṅ, a lò a gh'è vgnû in mènt, in na nòt 'd Utóbar, ad butàr śò na canta ch'la dascurìs dla sò sità.
A nas acsè Oh mia bela Madunina, scrita da lò e minga da 'l sò parulēr ad fidùcia Alfredo Bracchi cum a 'l sòlit, ch'la gh'à 'n tèst irònic abàsta.
Dòp ad lò i l'àṅ cantàda, fra i àtar, anc Memo Remigi in dal 1980 e al grup di Squallor in dal 1981.
Al tèst
Milanéś: A disen "la cansòn la nàss a Napoli", e pür a v'eghen minga tütt i tort. Surriento, Margellina tütt'i popoli l'harànn cantaa almen on milion de volt. Mì speri che s'üfendarà nisün se pàrlom un cicìn anca de nümm. O mia bela Madonnina, che te brillet de lontan, tüta d'ora e picinina, tì te dominet Milan. Sotta a tì se viv la vita, se sta mai coi man in man. Canten tücc "lontan de Napoli se moeur", ma poeu i vegnen chì a Milan. Adess gh'è la canzon de Roma maggica, de Nina, er Cupolone e Rügantin; se sbàten in del Tever, roba tragica, esageren, me par, on cicinìn. Speremm che vegna minga la mania de mettes a cantà "Malàno mia"! O mia bela Madonnina, che te brillet de luntan, tutta d'ora e picinina, tì te dominet Milan. Si vegnì senza pagüra, nümm ve slùngaremm la man. Tütt el mond a l'è paès, e semm d'acòrd, ma Milan, l'è on gran Milan! |
Miranduléś: I dìśan "ch'la cansòṅ la nas a Nàpuli", e séns àtar i n gh'àṅ minga tüt i tòrt; Surènt, Mergelìna, tüt i pòpui i 'l araṅ cantàda almànc un migliòṅ ad vòlti. Mè a spēr che ninsòṅ al s ufandrà s'a dascurém un pôc anc 'd nuàtar. Oh mè bèla Madunìna, ch'at luś da luntàṅ, tuta 'd òr e piculìna, tè 't dòm Milàṅ. Sóta ad tè a s viṿ la vita, a n sa stà mai c'n al maṅ in maṅ. I càntan tut "luntàṅ da Nàpuli a s mōr", ma pò i vìnan tut chè a Milàṅ. Adès a gh'è la canta ad Roma maggica, dla Nina, er Cupolone e Rugantèṅ; i ś bùtan śò in dal Tévar, ròba tràgica, i eśagéran, a m pâr, un cicinèṅ. Sperém ch'la n véggna minga la manìa ad mét'r-as a cantàr "Malàno mia"!. Oh mè bèla Madunìna, ch'at luś da luntàṅ, tuta 'd òr e piculìna, tè 't dòm Milàṅ. Vgnî pur sénsa paùra, nuàtar a v ślungarém la maṅ. Tut al mónd 'l è paéś, a sém 'd acòrd, ma Milàṅ, l'è na gran Milàṅ! |