La morte risale a ieri sera
|
C'l artìcul chè 'l è scrit in
Miranduléś |
 La morte risale a ieri sera
| ||
 Raf Vallone in na figùra dal film | ||
| La mòrt l'è 'd 'jér sira 1970 | ||
|---|---|---|
| Regìa: Duccio Tessari | ||
| Scritōr: Artur Brauner • Biagio Proietti Giorgio Scerbanenco • Duccio Tessari | ||
| Atōr: Frank Wolff • Raf Vallone • Gabriele Tinti Eva Renzi • Gillian Bray • Beryl Cunningham Gigi Rizzi • Helga Marlo • Checco Rissone Wilma Casagrande • Riccardo De Stefanis | ||
| Müsica: Gianni Ferrio | ||
| Léngua: Itagliàṅ | ||
| Dürä dal film: 93 minüt | ||
| Nasiōṅ: Itàglia • Germàgna Òvest | ||
La morte risale a ieri sera (La mòrt l'è 'd 'jér sira) 'l è 'n film śal dal 1970 ad Duccio Tessari trat da 'l rumànś ad Giorgio Scerbanenco I milanesi ammazzano al sabato d'l an prima.
In dla pelìcula la Mina la canta dū pès, I giorni che ci appartengono e Incompatibile.
Sunt
Al raśunēr Amanzio Berzaghi (Raf Vallone), armàś véduv, al viṿ a Milàṅ insém a sò fiōla Donatella (Gillian Bray), na giandòna 'd vint-sinc an élta dagnóra dū métar ma c'n un sarvèl da putìna. Chi lē la n capìs gnint e la dà tròpa cunfidénsa a chi óm dgénd-ag sèmp'r ad sè tant che sò pàdar, p'r a n métar-la in manicòmi, al la tîṅ saràda in cà. Un dè la ragàsa la sparìs sénsa lasàr trasi e Amanzio al dmanda ajùt a 'l cumisàri Duca Lamberti (Frank Wolff) e 'l sò vice emigliàṅ Mascaranti (Gabriele Tinti).
Lamberti al pénsa che la ragàsa la sia finìda in un gir ad prustitusiòṅ e 'l và a far dal dmandi a Salvatore (Gigi Rizzi), 'n èx papòṅ ch'adès al s è mis a rigàr drit, a sò dita, vindénd dal màchini. Al cumisàri al s fà purtàr da lò in tut al cà 'd apuntamènt dla sità par pascàr la śōvna faghénd finta 'd ès'r un cliènt che però al dascór sōl parchè a cà al gh'à na mujér (Eva Renzi) ch'la 'l spéta e ch'la fà la giurnalìsta.
Un dè 'l cumisàri al cata na putàna 'd culōr ciamàda Herrero (Beryl Cunningham) ch'la gh diś ch'un sò cliènt, 'n industriàł dla plàstica cun na màcia su la ganàsa, al gh'à cuntâ 'd èsar stâ cun la Donatella, na ninfòmana ch'l'è na “canunàda”. Chi lò al pâr pròpria èsar 'l inśgnēr Salvarsanti (Checco Rissone). In cal mént'r a s fà viṿ Salvatore ch'al diś a Lamberti ch'un qualchidòṅ al gh'à péna śibî 'd tōr la Donatella in cambi ad sincsènt-mila franc parchè l'urganiśasiòṅ la sà che la pulisìa la gh'è adòs. Ma a 'l apuntamènt a 'l stadi a n s preśènta ninsòṅ pò, più tard, un casadōr al cata 'l cadàvar dla śōvna bruśàda viva in un camp. Amanzio 'l è sicûr ch'a cupàr-la a sia stâ 'n sò vśèṅ 'd cà parchè in dal rusc lè darènt i aṅ catâ 'n pelouche 'd 'n ursét 'd sò fiōla ch'la purtàva sèmpar sèg.