C'l artìcol chè 'l è scrit in Carpśàn Emiliàn

'N artrât dal Pontormo in n'edisiòun dal Vìti dal Giorgio Vasari.
'L afrèsc edla Viśitasiòun in dal ciòster di Vōt edla céśa dla Ss. Nunsièda 'd Firèins.
Al disègn dal śugadōr gambi a l'ària, tgnû da cât ala Galerìa dai Ufìsi ed Firèins.
'L afrèsc in dla vìla Medici 'd Poggio a Caiano.

Al Pontormo, scutmàj ed Jacopo Carucci o Carrucci (Pontorme, 24 ed mâǵ dal 1494 - Firèins, 2 'd eśnêr dal 1557), 'l è stê 'n pitōr dal manierìśem itagliàṅ.

La só vìta e la só ativitê

Chersû in dla Firèins di grand artìsta edl Arnasimèint drē a strulghèr el più grandi ōvri ed pitùra e scultùra ch'i gh'ìn, al śóven Jacopo al và a butéga da Andrea del Sarto a partìr da 'l 1512, d'indû al turà dagli influèinsi minga cichi. Présti a gh'tucarà 'd aiutèr al só mister Del Sarto in dal pitùri dal ciòster di Vōt edla céśa dla Ss. Nunsièda 'd Firèins, indû al Pontormo al piturèva al frèsc ed la Viśitasiòun.

«
...alla stanza dove stava a dormire e talvolta a lavorare si saliva per una scala di legno, la quale, entrato che egli era, tirava su con una carrucola, a ciò niuno potesse salire da lui senza sua voglia o saputa ... Fu Jacopo molto parco e costumato uomo, e fu nel vivere e vestire suo più tosto misero che assegnato; e quasi sempre stette da sé solo, senza volere che alcuno lo servisse o gli cucinasse ... fu tanto pauroso della morte, che non voleva, non che altro, udirne ragionare, e fuggiva l'avere a incontrare morti. Non andò mai a feste né in altri luoghi dove si ragunassero genti per non essere stretto nella calca, e fu oltre ogni credenza solitario.»
(IT)(Vite dal Vasari, 1550)
«
...a la stansa indû 'l steva a durmìr e na quelc volta a lavurèr, a s gh'andèva sù per na schèla 'd lègn che, dôp che lò 'l era intrê, al la tirèva sù cun na sirèla, p'r an fer gnir sù nisùn che lò 'l n'vlìs o 'l n'savìs ... 'L era stê, al Jacopo, 'n òm dimòndi urdnê e custumê, e in dal vìver e vistìr 'l era stê più puvrèt che cumpî; e 'l era stê queśi sèimper da per lò, sàinsa vlér che 'n quelchidùn al 'l servìs o 'l gh'fìs da magnèr ... e 'l gh'ìva tanta pavùra edla mort, ch'al ne vliva mìa, per gnint a 'l mond, sintìr-en ciacarèr, e 'l ne psiva mìa catèr-es davànti a di mort. Al n'andèva mai a dal festi o in di èter post indû a s mucìs dla gint p'r an èser strichê in mêś a la chelca, e 'l era stê tant solitàri ch'a n's egh cherdarèv.»
(MUD)


«
Mercoledì feci quello resto del putto e ebi disagio a quello stare chinato tucto dì, in modo che mi dolse giovedì le rene (e venerdì, oltre al dolermi, ebi mala disposizione e non mi senti' bene e la sera non cenai); e la mattina, che fumo adì 29 1555 - Francesco in giù -, feci la mano e mezo e-braccio di quella figura grande, el ginochio con uno pezo di gamba dove e' posa la mano che fu al venerdì detto; e la detta sera non cenai e stetti digiuno insin al sabato sera, e mangiai 10 once di pane e dua huova e una insalata di fiori di borana.»
(IT)(Diàri dal Pontormo, 1556)
«
Mercurdè a iva fât al rest dal putèin e a iva trôp fadighê a tùt cal stèr in chinòun tùt al dè, in manéra che giuvidè a gh'ìva mêl la schina (e venerdè, dôp dai dulōr, a nn'era mìa in bòla e a n'stèva brìśa bèin e la sìra a n'snèva minga); e la matèina, ch'l era al 29 1555 - Fransèsc in śò -, a feva la màṅ e metê brâs ed cla figùra granda, al śnôć cun un pcòun ed gamba indû lò 'l pògia la màṅ fata a 'l venerdè già dìt; e cla sira lè a n' diśnèva minga e a stèva sàinsa magnèr infîn a 'l sabet sira, e a magnèva 10 òunśi ed pâṅ e du ōv e n'insalèta ed fiōr ed buràna
(MUD)


Soquànti só ōvri

Vóś lighèdi

Èter progêt

Colegamèint estèren